4.2.1.De meest verstrekkende beroepsgrond is dat de Svb bij het onderzoek een verboden onderscheid heeft gemaakt naar afkomst door het onderzoek enkel en alleen te beperken tot AIO-gerechtigden van Turkse afkomst. De bevindingen van het onderzoek in Turkije zijn daarom volgens appellanten onrechtmatig verkregen en mogen om die reden niet aan de bestreden besluiten ten grondslag worden gelegd.

4.2.2.Deze beroepsgrond slaagt niet. Al eerder heeft de Raad geoordeeld dat het onderzoek van de Svb naar vermogen van AIO-gerechtigden in het buitenland niet discriminatoir is. Zie bijvoorbeeld de uitspraak van 28 augustus 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2702. De Raad heeft overwogen dat de Svb van 2013 tot en met 2019 gefaseerd onderzoek heeft uitgevoerd naar de rechtmatigheid van de AIO-aanvulling van alle AIO-gerechtigden. Hiertoe is jaarlijks aan ruim 7.000 AIO-gerechtigden het formulier “Verblijf en vermogen buiten Nederland” (formulier) toegestuurd. De controle was in 2013 gericht op in Suriname geboren
AIO-gerechtigden, in 2014 op AIO-gerechtigden met als geboorteland Marokko, in 2015 op AIO-gerechtigden die in Turkije zijn geboren en van 2016 tot en met 2018 op de overige in het buitenland geboren AIO-gerechtigden. In 2019 richtte de controle zich op de in Nederland geboren AIO-gerechtigden. Elk jaar is de controlegroep aangevuld met een kleine steekproef onder specifieke delen van het klantenbestand. De Svb heeft steeds na het toesturen van het formulier nader onderzoek gedaan naar de rechtmatigheid van de verleende AIO-aanvulling van AIO-gerechtigden die het formulier niet hadden teruggestuurd en van AIO-gerechtigden die het formulier wel hadden teruggestuurd, als het formulier daartoe aanleiding gaf. Criteria voor vervolgonderzoek bij de laatste categorie AIO-gerechtigden waren onder meer een lang verblijf in het land van herkomst en het bestaan van, of onduidelijkheden over een opgegeven verblijfadres in het land van herkomst. De stelling van appellanten dat enkel
AIO-gerechtigden van Turkse afkomst aan een onderzoek zijn onderworpen is dus feitelijk onjuist.

4.3.1.Appellanten hebben verder aangevoerd dat het uitgevoerde onderzoek in Turkije onrechtmatig is naar Turks recht. De onderzoeker heeft ten onrechte gebruik gemaakt van de identiteitsnummers van appellanten om gegevens op te vragen uit de registratie van de afdeling onroerend goed belasting van de gemeente [gemeente] in [provincie] . De medewerkers van die afdeling hadden de gevraagde gegevens niet zomaar aan derden mogen verstrekken.

4.3.2.Ook deze beroepsgrond slaagt niet. In zijn uitspraak van 1 oktober 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2911, heeft de Raad overwogen dat geen regel van Nederlands recht, daaronder begrepen verdragenrecht, voorschrijft dat bewijs, verzameld door, in opdracht of onder verantwoordelijkheid van Nederlandse bestuursorganen, naar Turks recht rechtmatig moet zijn verkregen. Op grond van het Nederlandse recht moet wel, als daarover gronden zijn aangevoerd, getoetst worden of het gebruik van dat bewijs niet in strijd is met regels van internationaal verdragenrecht of anderszins indruist tegen wat van een behoorlijk handelend bestuursorgaan mag worden verwacht. In dezelfde uitspraak is overwogen dat niet kan worden gezegd dat het gebruik van bewijs, dat is verkregen op verzoek van en aan personen, werkzaam bij of voor de Svb, zozeer indruist tegen wat van een behoorlijk handelende overheid mocht worden verwacht, dat dit gebruik onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht. De enkele stelling dat de afgifte van dat bewijs naar Turks recht onrechtmatig is, als dat al zo zou zijn, is daarvoor onvoldoende.

4.4.1.Appellanten hebben verder aangevoerd dat zij de inlichtingenverplichting niet hebben geschonden. Zij hebben in dit verband gesteld dat het appartement eigenlijk van de kinderen is en dat vóór juni 2014 nooit specifiek is gevraagd of zij vermogen in het buitenland hebben. Appellanten wisten niet dat het appartement van belang was en dat zij dit moesten melden. Zij zijn altijd te goeder trouw geweest.

4.4.2.Deze beroepsgrond treft geen doel. Indien onroerende zaken in een officieel eigendomsregister op naam van een betrokkene staan, is de vooronderstelling gerechtvaardigd dat deze zaken een bestanddeel vormen van het vermogen waarover hij daadwerkelijk beschikt of redelijkerwijs kan beschikken. De betrokkene moet dan aannemelijk maken dat het tegendeel het geval is. Appellanten zijn daarin met de enkele stelling dat het appartement eigenlijk van de kinderen is, niet geslaagd. Het college heeft zich daarom terecht op het standpunt gesteld dat appellant eigenaar is van het appartement. De eigendom van een woning is evident een omstandigheid die van belang is voor het recht op bijstand en die gemeld had moeten worden, ook zonder dat daarnaar specifiek is gevraagd. Door van de eigendom van het appartement geen melding te maken hebben appellanten de inlichtingenverplichting geschonden. De stelling van appellanten dat zij dit niet wisten en te goeder trouw waren, doet daar niet aan af. De in artikel 17, eerste lid, van de PW neergelegde verplichting is een objectief geformuleerde verplichting, waarbij verwijtbaarheid geen rol speelt.

4.5.1.Appellanten hebben verder aangevoerd dat hun hoge leeftijd en het vooruitzicht dat zij het hoge bedrag van de terugvordering nooit zullen kunnen terugbetalen, dringende redenen zijn om van terugvordering af te zien.

4.5.2.Deze beroepsgrond slaagt ook niet. Dringende redenen doen zich alleen voor als de terugvordering onaanvaardbare sociale en/of financiële gevolgen voor de betrokkene heeft. Het moet dan gaan om gevallen waarin iets bijzonders en uitzonderlijks aan de hand is. In die gevallen zal een individuele afweging van alle relevante omstandigheden moeten plaatsvinden. Appellanten hebben niet aannemelijk gemaakt dat zich in hun geval dringende redenen voordoen als hiervoor bedoeld. Hun hoge leeftijd is op zichzelf geen dringende reden. Bovendien is van betekenis dat een besluit tot terugvordering pas financiële gevolgen heeft bij de invordering. Op de zitting van de Raad is gebleken dat appellanten vooralsnog € 50,- per maand afbetalen. De gemachtigde van de Svb heeft erop gewezen dat na afronding van de beroepsprocedure opnieuw naar de invordering gekeken zal worden, waarbij aan appellanten de gelegenheid wordt geboden om een ander voorstel te doen.